مـے ترسم از نبوבنت و از بوבنت بیشتر…!

نـבاشتنت ویرانم میڪنـב وבاشتنت متوقفم…!

رنگهایم بے تو سیاه است وבر ڪنارت خاڪسترے ام…!

بے تو בلتنگم وباتو بیقرار…

בرخیال مــלּ بمان… از ڪنار مــלּ برو…!!

از سڪوتم بترس …

لابـב همـﮧ ے בرב בل هایم را بـرבه ام پیش خـــבا … !

من قصه تو را تا ابد اینگونه آغاز میکنم :
یکی بود
هنوزم هست
خدایا همیشه باشد

دگر حس شقایق را نداری

هوای قلب عاشق را نداری

از آن چشمان خونسرد تو پیداست ،

که قلب تنگ سابق را نداری . . .

می خواهم برایت بنویسم.


اما مانده ام که از چه چیز و از چه کسی بنویسم؟


از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی


یا از خودم که چون تک درختی در کویر خشک،


مجبور به زیستن هستم.


از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود


یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟



از چه بنویسم؟


از دلم که شکستی،


یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟


ابتدا رام شد، آشنا شد


و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد


از چه بنویسم؟


از قلبی که مرا نخواست یا قبلی که تو را خواست؟